Zijn onze kinderen nou gelukkig of niet?
Anke Warmerdam en Anke Zegers op 20 maart 2015 14:36 | Reageer
Zo nu en dan brengt de WHO cijfers naar buiten over het geluk van kinderen. In 2012 waren Nederlandse kinderen de gelukkigste van de gehele Westerse wereld. Afhankelijk van hun leeftijd zeiden 90-97 procent van de Nederlandse kinderen gelukkig te zijn. Dat zijn mooie cijfers, maar hoe kan het dan dat ik (ook) zoveel andere kinderen zie? Ligt dat aan mij?
Toen ik onlangs op het NOS journaal hoorde dat 400.000 pubers depressief zijn (proefschrift Willem Heuves) dacht ik: hoe kun je die gelukscijfers nou met dit soort getallen rijmen? 400.000 depressieve pubers zijn er heel erg veel! Dat is bijna een half miljoen! Er zijn ‘maar’ één miljoen kinderen van 12 t/m 16 jaar.
Ik wilde wel wat meer cijfers zien over kinderen/jongeren … en raadpleegde het CBS. Lees en huiver:
5 % van de kinderen heeft een langdurige gedrags- of leerstoornis; 20% is chronisch ziek: CARA, eczeem, migraine/hoofdpijn, darmziekten; 25% v.d. kinderen lijdt aan moeheid; 11 % heeft overgewicht waarvan 3% ernstig; 10% leeft in armoederisico; 14% heeft te maken gehad met een (v)echtscheiding; 5% van de jongeren tot 16 jaar drinkt meer dan 10 glazen op een weekenddag; 25% was minimaal een keer dronken de afgelopen maand. Daarnaast worden er jaarlijks 40.000 kinderen onder toezicht of voogdij gesteld en komt huiselijk geweld 24.000 keer per jaar voor.
Bij mij rijst de vraag: kunnen kinderen zelf wel vaststellen hoe gelukkig ze zijn? Als ik aan een konijntje in een hok ‘vraag’ of ie gelukkig is en hij zou kunnen antwoorden, dan zal hij waarschijnlijk ‘zeggen’ dat ie gelukkig is. Het is veilig, hij wordt geknuffeld en goed verzorgd. Dus ja, hij is gelukkig omdat hij niet beter weet, hij weet niet dat er nog een hele wereld is buiten het hok.
En nu kinderen. Ik heb geen idee hoe de WHO de cijfers heeft verkregen maar er wordt beschreven dat kinderen zichzelf als gelukkig aanmerken. Hebben ze het zelf mogen bepalen? Kán een kind zichzelf vergelijken? Hééft een kind overzicht op een geluksschaal buiten zijn of haar eigen situatie? Kinderen zijn loyaal aan hun ouders, aan hun situatie. En bovendien, welk kind zal vrijwillig willen zeggen dat ie ongelukkig is?
Mijn conclusie is dat kinderen hun eigen geluk niet kunnen inschalen en dat we (ondanks veel gelukkige jongeren) waarschijnlijk met een vertekend beeld te maken hebben. Kinderen in Nederland hebben het goed (qua welvaart) maar of ze ook werkelijk gelukkig zijn is voor mij de vraag. U mag het zeggen: wat is uw indruk van het geluk van onze kinderen? En in het verlengde daarvan: zijn wij zelf ook werkelijk gelukkig?
