Week van opvoeding: opvoeden gaat vanzelf!
Anke Warmerdam en Anke Zegers op 1 oktober 2015 23:00 | Reageer
Opvoeden lastig? Zoveel meningen, zoveel geluiden. En toch is er simpelweg één pad voor jou en je kind. Alles wat daarin vitaal van belang is, gaat eigenlijk vanzelf .... als wij het niet tegenwerken.
Opvoeden is soms best lastig. Hoe lang mag je kind achter de computer? Wat doe je met de driftbuien van je peuter in de supermarkt? Hoe strak of los voed je op? Waar ligt de grens en volgen er consequenties? Je wilt ten slotte ook in verbinding met je kind blijven. Wat zijn belangrijke waarden om mee te geven? Wat werkt bij dít kind?
Voor mij zijn er een paar belangrijke punten. Ieder kind, iedere ouder, iedere situatie is anders. Jij bent als ouder van dit specifieke kind de maatstaf. Het contact met jouw binnenwereld is daarbij van het grootste belang. Handel je vanuit liefde of angst? Je kind geeft je daar feedback over maar je kunt het ook in je eigen lichaam voelen.
Ik herinner me de moeder die twijfelde of ze haar huilende baby zou ophalen of niet. Haar impuls was: er heen gaan en ze voelde verkramping door niet te gaan. Een stemmetje in haar zei: je kan een baby toch niet steeds zijn zin geven, dan verwen je hem. Je lichaam en de baby kennen het antwoord. Door er heen te gaan ontspanden zowel moeder als kind. Dit is een voorbeeld van het gegeven dat alles wat vitaal van belang is, eigenlijk vanzelf gaat. Het wordt aangestuurd vanuit een andere bron dan onze wil.
De vader van een zeer gesloten jongen met autistische trekken vertelt hoe deze steeds in zijn computer verdwijnt. Toen ik met hem kindertolkte bleek hoe vader vroeger letterlijk en figuurlijk afgesloten in een hoekje van de kamer wachtte tot hij een kans zag om de liefde van zijn moeder te verdienen. Daarbij voelde hij zich angstig, onzeker, machteloos en boos. Toen ik hem vroeg wat hij voor dat kleine jochie binnen in hem zou kunnen doen, mocht die ter plaatse in het echt aanwezig zijn, wist ie het meteen! Hij wist wat ie nodig had én voelde mee wat het het jongetje voelde. Hij zoekt verbinding, liefde, heeft ruimte nodig, hij vertrouwt het niet ... En daarmee wist hij ook hoe hij zijn zoon kon benaderen. Hem ruimte gunnen in de virtuele wereld en met hem in verbinding gaan over het spel dat hij daar speelt. "Zo", zei hij: "kan ik nu mijn liefde en aandacht laten zien en gaandeweg dichterbij hem komen. Hem meenemen de gewone wereld in." Zo kon vader het aanknopingspunt met dit kind vinden. Hij voelde aan den lijve dat dit goed was en zijn zoon reageerde er ook heel goed op.
Zo werkt het volgens mij. Dat wat goed en vitaal van belang is ontrolt zich vanzelf! Als wij ons er niet tegen verzetten en onze bedachte opvattingen tussen plaatsen. Daar waar het niet stroomt zit er per definitie iets tussen. Dan zoeken we ons heil bij vaste opvoedregels die ons houvast geven en waar onze kinderen aan moeten voldoen. Met behulp van een kindertolk wordt datgene wat er tussen zit helder en opgelost. Daarmee gaat het opvoeden weer als vanzelf!
