Heppie luis?
op 18 september 2017 15:56 | Reageer
Helemaal klaar om naar yoga te gaan, krab ik op mijn hoofd. Wat is dat toch? Heb ik de verkeerde shampoo gebruikt? Ik kijk naar mijn dochtertje die nog veel harder op haar hoofdje krabt. 'O, nee!' gil ik uit, 'Het is zover'. We hebben hoofdluis. Ik ren naar de badkamer en kijk in de spiegel. Ja hoor daar zie ik er één, niets vermoedend rondwandelen in mijn haar. Alle leuke activiteiten, de yoga, het met stoepkrijt buiten kleuren en mengen met water moeten allemaal me-teen gestaakt worden. Mijn kinderen kijken mij met grote ogen aan, alsof ze willen zeggen, maar waarom dan? Mijn zoontje loopt mee naar boven en zegt: Mama, heb ik ook pluisjes? Als een bezetene ga ik op missie. Ik Google wat er nodig is en schaf het aan, luizen-shampoo, een luizenkam. En ik maar kammen en kammen. Mijn dochtertje bestudeert als een ware bioloog de luizen die uit haar haar komen vallen. 'Ze zijn eigenlijk best grappig'. Iedere keer als ik er weer één uithaal juicht ze bijna. 'Mama het zijn er nu al vier!'. Dan ben ik zelf nog aan de beurt, daar gaat mijn zorgvuldig geverfde coupe. In bed komen alle scenario's voorbij, terwijl ik wakker lig van de jeuk. Ik word overvallen door een gevoel van schaamte. Waarom heb ik het niet eerder gezien? Verzorg ik mijn kinderen wel goed? Wat moet die andere moeders wel niet denken? Straks hebben hun kinderen het van mijn kind overgekregen?
's Ochtends, na weer een hevige kam-sessie, loop ik haar volle klaslokaal binnen. Keihard roept mijn dochtertje tegen haar beste vriendinnetje 'Ik heb hoofdluis, het waren er wel vier! En mijn mama, die heeft ze ook'! Ik wil door de grond zakken, maar dan kijk ik naar het trotse gezicht van mijn meisje. Ik hoef me nergens voor te schamen, hier niet voor en nergens voor. En als ik me dan toch ergens voor schaam, dan mag ik het uitspreken. Dan blijkt het daarna helemaal niet zo erg meer te zijn.