Koorts en nare dromen
Jet van vijf heeft telkens weerkerende koortspieken die medisch niet verklaarbaar zijn.
"Ze zit wel vaak vol", vertelt moeder, "en ze heeft ook last van nare dromen over heksen en spoken. Ik moet dan komen om ze weg te jagen". Wanneer moeder gevraagd wordt of zij ‘vol zit’, dan vertelt ze dat haar leven vol zit met allerlei activiteiten waarmee ze probeert een betere moeder te zijn. “Het rare” zegt ze, “is dat ik er altijd zo koortsachtig mee bezig ben” (!).
Het is moeders spookbeeld dat ze geen goede moeder is, dít mag ze wegjagen. Moeder is geraakt en schrapt onmiddellijk in haar agenda. Zonder enige verdere behandeling van Jet verdwijnen de koortsen zonder terug te keren.
NRC artikel stress:koorts.pdf (109.15 KB)
PDD-nos
Ruben heeft PDD-nos (een vorm van gedrag uit het autistische spectrum), tics, een zwakke concentratie en is snel moe en overprikkeld.
Rubens moeder werkt in het onderwijs en heeft alle trucs waarbij Ruben baat zou kunnen hebben geprobeerd. Daarmee werd de situatie beheersbaar. Na toepassing van de PresentChild methode zegt ze: “ik beantwoordde uitstekend aan alle verwachtingen, maar een wederzijds diep contact, ook met mezelf, ontbrak (autisme is een probleem met de wederkerigheid van het contact). Ik was een plichtsgetrouwe robot, doods en heel moe”. Nadat ze daar verandering in aanbracht, is het met Ruben vele malen beter gegaan dan iemand ooit had verwacht. Hij is nu een sterke leerling, kan geconcentreerd werken, slaapt weer goed, de tics zijn grotendeels verdwenen, zijn motoriek is sterk verbeterd. De IQ test viel 35 punten hoger uit en Ruben blijft zich ontwikkelen. Speciaal onderwijs is niet langer noodzakelijk.
Interrumperen van gesprekken
Cindy vertelt over haar zoon Jasper van twaalf: "Het probleem is dat hij niet in contact lijkt te zijn. Als wij aan tafel praten over een onderwerp, komt hij ineens uit het niets met een verhaal dat totaal niet aansluit bij waar wij het over hebben."
Als voorbeeld geeft ze aan dat hij plompverloren zei: 'He mam, weet je die man nog, daar en daar, die in een gele auto vertrok naar A?' Bij vertaling hebben van het voorbeeld valt bij moeder het kwartje: "Dat gaat over mijn vader! Toen ik een heel klein meisje was kreeg hij tbc. Het enige beeld dat ik van hem heb is dat hij in de auto stapte en vertrok. Hij is daar overleden." Na die tijd ben ik stil en lief geworden, mijn verdriet deed er niet toe.
Mijn moeder had al zoveel aan haar hoofd. Ik deelde niet meer wat er in mij omging." De moeder was diep ontroerd door de informatie die haar zoon haar gaf. Het gaf haar ingang naar een verdriet dat nooit was geuit en haar onbewust nog in de weg zat. Het was het begin van een belangrijke verandering in hun beider leven.
Grote invloed ook al zie ik mijn dochter bijna nooit
Een vader vertelt: "Mijn dochter T was destructief en vertoonde wegloopgedrag. Zij en ik leven gescheiden van elkaar en hebben een hele oppervlakkige relatie. Het gedrag van mijn dochter was een groot probleem, ook op school. Ze stond niet open voor wat voor hulp dan ook. Ik maakte me grote zorgen. Toen kwam erachter dat ik bij een kindertolk mijn kind kon helpen zonder dat ze er bij hoefde te zijn. Ik was héél sceptisch, maar wanhopig. Dit was mijn strohalm maar bleek een dikke vette reddingsboei te zijn. Het leverde zoveel meer op dan ik had verwacht. We hebben een intensief intakegesprek gehad, van mens tot mens, dat veel emoties los maakte. Ik snapte echter nog steeds niet hoe het mijn kind zou kunnen helpen.
Bij het tweede gesprek was ik al na de eerste drie minuten blown out of my socks! Het werd mij duidelijk dat er een intens magische band is tussen vader en kind die zelfs met zo weinig contact nog zoveel wisselwerking heeft. Als je denkt dat jouw leven geen invloed heeft op dat van je kind dan is dat een misvatting. Ik heb net zo veel invloed als dat ik haar dagelijks zou hebben gezien. Alles wat je denkt en zeker wat je doet heeft een grote invloed. Dat kan dus ook positief gebruikt worden. De gesprekken waren verbazingwekkend en kwamen recht in mijn hart aan. Toch merk ik dat ik nog vaak vergeet om het in het dagelijks leven toe te passen. Deze bewustwording moet nog groeien, deel worden van mijn dagelijkse denken.
In de praktijk is de situatie zo geworden dat mijn dochter nu bij mij woont. Dat is een aantal weken na de vertaling ontstaan. Haar moeder heeft aan mij gevraagd of ze een tijdje bij mij zou kunnen komen wonen. Een grote ommekeer! Het is heel fijn dat ik nu voor haar kan zorgen. De eerste twee weken waren probleemloos. Maar toen diende de zelfde problematiek zich aan als bij haar moeder. We hebben nog heel wat stappen te gaan. De verandering zit ‘m in de bewustwording van mijn handelen. Zolang ik dat onthoud, kan ik dat toepassen op alles wat er gebeurt in relatie tot mijn kinderen.
Na een tijdje kwam ik nogmaals bij de kindertolk. We evalueerdne de situatie en ik vertelde hoe de omgangsregeling met mijn jongste dochter niet goed liep. Na een aantal korte vertalingen van Lianne werd me wéér duidelijk hoe ook hierbij mijn eigen proces deze omgang tegen hield. Nadat ik dit goed tot me door heb laten dringen, kwam binnen één week ook de omgang met mijn jongste dochter op gang! Geweldig!"
Aangeleverd door kindertolk Lianne Kortleve, Praktijk HAZIJ, regio Haaglanden.
Stap voor stap voorwaarts
Er was eens ... een heel gevoelig jongetje van twee, vaak tot op het randje van de dood ziek, veel ziekenhuisbezoek, hij verdraagt niets. Een zorgenkind is het, hij ligt maar te kwijnen in zijn bedje. De eerste opdracht aan de ouders was om te ontdekken wat er aan gevoelens in hen lag te kwijnen, best veel om eerlijk te zijn. Ze voelden niets meer, waren blij als er weer een dag voorbij was. 'Ik ben een maandagmorgenproduct', zei moeder. De eerste opdracht was om alles stil te leggen, stil te zijn (zoals het jongetje in zijn bedje) en met volledige aandacht te voelen hoe dat is.
Ze merkten dat hun zoon iets actiever en wakkerder werd, zijn impulsen begon te volgen. Ik vroeg hen ook om hun natuurlijke impulsen te volgen. Dat was een lastige opdracht, want probeer die maar eens goed te onderscheiden van de ingesleten gewoonten.
Het jongetje hielp hen daarbij, hij werd echt vitaler en begon te spelen. De hele dag draaide het om vuilniswagens. Wat was vuilnis en moest weg en wat hoefde niet aan de straat gezet te worden? Hij vertelde het hen precies. Het hielp de ouders om innerlijk de grote schoonmaak te houden, op een speelse manier. Oude overtuigingen die hen weerhielden om hun impulsen te volgen mochten weggegooid worden, bakken vol ... nee, wagens vol! Met grote bewondering heb ik gezien hoe beide ouders hie mee in de weer waren, elke dag opnieuw, gedreven door de liefde voor hun kind. Een liefde waar hij zelf ook zo blijk van gaf.
Gaandeweg verlegde zijn spel zich van de vuilniswagens naar eten rond brengen, eten voor dieren, voor mensen, voor papa en mama en oma. Ook begon hij veel plezier te krijgen in het voorgelezen krijgen van sprookjes en bijbelverhalen, hij zoog het als voedsel naar binnen, wou ze keer op keer horen. Verhalen van hoop en transformatie, van wijsheid en liefde, van 'ze leefden nog lang en gelukkig'. Dat was wat hij wilde voor zichzelf en zijn ouders. De verhalen waar hij interesse voor vertoonde vertaalde ik, ze waren zó raak!
Natuurlijk had het jongetje wel achterstand opgelopen door zijn lange ziekbed. Hij werd getest en er werd geadviseerd hem naar een medisch kinderdagverblijf te sturen. Waarop ik een gesprek met de ouders voerde: is dit kind 'defect' of precies goed, juist door te zijn zoals hij is? Hij heeft een korte tijd het MKD bezocht, maar al snel bleek zijn IQ dubbel zo hoog te zijn als wat eerst werd gemeten, een normale waarde. Hij ging met zijn vier jaren naar de 'gewone school'.
Twee jaar van intensieve begeleiding en hard werken van de ouders, met een prachtig resultaat. Het leven lachte hen allen weer toe. Moeder zei: "Natuurlijk hield ik altijd al van hem, maar nu is dat nog veel sterker. Hij is mijn 'alles' ... Hij heeft het leven terug in ons leven gebracht."