Ik wilde de astma van mijn kind niet langer onderdrukken met medicijnen

In mijn lichaam kan ik het schuldgevoel nóg voelen dat ik kreeg als onze jongste dochter weer benauwd was. Episodes van volle longen met uiteindelijk langdurig medicijngebruik tot gevolg. Haar longen vulden zich met slijm en met name ’s nachts had ze hier heel veel last van. Dat schuldgevoel was voor mij een teken dat ik blijkbaar ergens al ‘wist’ dat de benauwdheid niet van haar was.

𝗜𝗻𝘁𝗲𝗿𝗴𝗲𝗻𝗲𝗿𝗮𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗹𝗲 𝗯𝗲𝗻𝗮𝘂𝘄𝗱𝗵𝗲𝗶𝗱, zo zou ik het nu noemen. Mijn dochter liet me met haar astma een weggestopt deel in onze familielijn zien. Het gaat over kwetsbaar mogen zijn, moeilijke dingen delen en mogen ‘zeuren’.

Bij mijn collega-kindertolk Anke Warmerdam vertelde ik het verhaal over de astma van mijn dochter en zij vertaalde de boodschap die mijn dochter met haar fysieke klachten aan mij wilde vertellen. De zinnen uit het verhaal die Anke voor mij vertaalde, brachten me bij een periode waarin ik als kind in mijn eentje enorm heb geworsteld met allerlei heftige gevoelens. Als me iets gebeurde kon ik dat niet delen en dus ook niet van mijn gevoelens leren. Wat hadden ze me te vertellen? Hoe moest ik er mee omgaan? Er was geen hulp en dat alles-alleen-moeten-doen gevoel was te pijnlijk. Ik stopte met het uiten van mijn gevoelens bij anderen. Het onderdrukken en voor mezelf houden van mijn gevoelens was gemakkelijker dan ze te uiten.

Mijn 𝐝𝐢𝐞𝐩𝐞 𝐰𝐞𝐧𝐬 voor mijn dochter was, dat ze geen ontstekingsremmende medicijnen meer hoefde te gebruiken die de astmatische klachten eigenlijk alleen maar onderdrukten. Dit was natuurlijk ook een diepe wens voor mezelf. Ik mocht het benauwde en boze meisje dat ik in mijzelf onderdrukte gaan bevrijden en mijn verdriet leren uiten. Dat was mijn proces.

Ruimte innemen, óók als ik dat lastig vind. Mijn gevoelens van angst, schaamte of ander ongemak aanvaarden en me tóch uiten. Een intens proces. Door weer contact te maken met dat meisje in mezelf en de bijbehorende gevoelens niet meer te onderdrukken verdween de astma van mijn dochter en hoefde ze geen medicijnen meer te gebruiken.

𝐊𝐢𝐩𝐩𝐞𝐧𝐯𝐞𝐥 krijg ik nog steeds als ik hierbij stilsta.

Mijn dochter is toevallig een meisje dat zich heel goed kan uiten en ze is dol op alle emoties. Een mooie spiegel voor mij, het toont mijn pure ik. 𝐎𝐩𝐞𝐧𝐡𝐚𝐫𝐭𝐢𝐠 𝐳𝐢𝐣𝐧 𝐞𝐧 𝐢𝐧𝐭𝐞𝐧𝐬 𝐠𝐞𝐧𝐢𝐞𝐭𝐞𝐧 𝐯𝐚𝐧 𝐚𝐥𝐥𝐞𝐬 𝐢𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐥𝐞𝐯𝐞𝐧. Dat leeft ze me voor, dat was wat ik in mezelf weer mocht ontdekken.

Mijn wens is dat 𝐦𝐢𝐣𝐧 𝐯𝐞𝐫𝐡𝐚𝐚𝐥 𝐳𝐚𝐚𝐝𝐣𝐞𝐬 𝐩𝐥𝐚𝐧𝐭 bij anderen. Het betekent niet dat alle astmatische klachten hetzelfde spiegelen, want ieder kind vertelt zijn ouder een uniek en specifiek verhaal.

Liefs Anke Zegers