De why van Janita Venema

Omwille van onze kinderen heb ik mijn levensverhaal in een boek geschreven.
Wat was er gebeurd? Ik was een jonge vrouw en wilde geen kinderen: overbevolking, milieu etc.
Tóch kreeg ik ze. Mijn eerste werd geboren. Zijn ogen straalden licht, liefde en puurheid uit.
Vol verwondering keek ik naar dit bundeltje kind in mijn armen terwijl zijn blik dwárs door mij heen ging.
Maar moeder zijn en mezelf zijn moest ik nog leren. Ik raakte postnataal depressief.

Drie jaar na zijn geboorte is er van zijn licht niet veel over.
Mijn zoon was serieus, ouwelijk, had denkrimpels in zijn voorhoofd en was geen kind meer.
Hij kon niet goed zelf spelen en ook niet met andere kinderen. Hij claimde me de hele dag.
Ook was hij chronisch verkouden: had een hoofd vol groen snot dat er aan alle kanten uit kwam.
En hij was ongelukkig en dat vond ik verschrikkelijk. Ik wist het niet meer en hulp hielp niet.
Een jaar later waren we geen steek opgeschoten.

Toen viel me in dat ik zijn levensverhaal kon opschrijven voor een evt. volgende hulpverlener.
Dit verhaal teruglezend was het alsof mijn bloedeigen zoon me met liefde en wijsheid toesprak:
Mama, eigenlijk ben jij heel serieus en ouwelijk. Jij bent een denkend mens geworden.
Geen kind meer. Alle speelsheid is uit jouw leven verdwenen mama.
Jij bent ‘langdurig koud’ geworden, jouw hoofd zit vol met oude zooi. Laat het eruit!
En mama, als je eerlijk bent naar jezelf, dan weet je dat jij heel ongelukkig bent…
En ik voelde dat elk detail klopte! Mijn hemel! Wat goed dat hij me hiervoor claimde!

Die avond besloot ik om warmer, speelser en aandachtiger te worden als moeder.
Hoe!? Geen idee! Want ik was een denker, ik had geen gevoel en zo wás ik gewoon.
Ik voelde helemaal NIKS, had een leven van NIKS, was een moeder van NIKS.
Het oordeel over mezelf op dat moment was; ik voel helemaal NIKS, ik heb een leven van NIKS en ben een moeder van NIKS.

Maar tot mijn stomme verbazing vond er een immense omwenteling plaats door dit besluit van mij.
Mijn zoon was binnen een week beter, werd weer een speels en gelukkig kind.
En mijn leven begon: ik ging voelen, werd mens en moeder.

Ik leerde later ook de oorsprong van mijn ongelukkig zijn kennen. Het meisje dat ik ooit was begon haar leven ‘met NIKS’. Vaak ernstig ziek, meerdere keren bijna dood, zó zwak dat ze met anderhalf jaar nog niet kan lopen. En ouders die emotioneel niet beschikbaar zijn. Kleine Janita was letterlijk doodsbang! Ze wilde dit niet voelen, ze wilde hier niet zijn. Er ontstond een totale afsluiting, een bubbel. Het leek wel autisme.
Die complete afsluiting was haar redding, maar liet haar ook met NIKS achter: alleen met zichzelf.
Dit – zich doodgeschrokken – baby’tje wordt door mij verzorgd als een gewenst kind, inclusief de angst, de afsluiting, de eenzaamheid. Ze is welkom bij mij en komt stap voor stap uit haar bubbel.

Vanwege die afsluiting van jongs af aan, begint mijn kindertijd dus gek genoeg op volwassen leeftijd! Terwijl ik een volwassen bewustzijn heb, ervaar ik het leven als een kind. Met kinderlijke verwondering, met kinderogen, met de puurheid van een kinderhart, met vele vragen en mogelijkheden voorbij mijn volwassen horizon. Een wereld gaat voor me open.

Daarbij doorgrondt mijn zoon me beter dan de beste psycholoog. Zonder woorden, met zijn gedrag of spel laat hij me keer op keer zien wat mijn volgende stap in het leven mag zijn. En ja, als mijn eigen kind me tot in detail ‘vertelt’ hoe het er met me voor staat, wat ik te doen heb en ik dit tot in het diepst van mijn wezen als waarheid kan voelen, dan heb ik er natuurlijk ALLES voor over om zijn oproep aan mij te beantwoorden.
Omwille van hem was ik tot ALLES bereid. En dat veranderde ALLES voor ons.

En daarom doe ik wat ik doe.
Door mijn vreemde levensloop kon ik – in die bubbel – de ziel van het kind bewaren. Voor mijn werk ben ik kindertolk geworden om de wijsheid van kinderen die zó vaak ongehoord blijft een stem te geven. Ik geef woorden aan dat wat zij zonder woorden over ons zeggen. Ik vertel over het liefdevolle geschenk dat zij zijn. Altijd al natuurlijk, om wie ze zijn. En juist óók als het niet goed gaat. Dan is er een wereld te winnen.

Laatst zei een ouder: “Zo’n kindertolkvertaling is werkelijk met niks te vergelijken, heel puur en waardevol. Het is alsof mijn zoon vanuit zijn ziel tot mij spreekt. Het komt recht mijn hart binnen. Dit gaat over mij!
Ik kán er niet omheen en ik wíl er ook niet omheen. Dit blijft me voorgoed bij!”

Omwille van mijn en onze kinderen vatte ik de moed op om mijn levensverhaal in een boek te schrijven; om mijn ervaring tot een methode te maken; om professionals op te leiden tot kindertolk zodat we samen een betekenisvol verschil kunnen maken in veel meer gezinnen, scholen, dagverblijven dan ik alleen zou kunnen.