Waarom ik doe wat ik doe

Lang geleden werkte ik in de gevangenis. Mensen die er vastzaten vertelden me over hun leven. Veel van wat ik hoorde ging over een eenzame kindertijd, over afwezige vaders en over geworstel om het leven anders te leven, beter. Hun verhaal was in wezen mijn verhaal: teveel spanning in mijn jeugd, het vroege verlies van mijn vader, in de knoop met mijzelf als tiener en jong volwassene. Ik zat gevangen in mezelf. Nu, luisterend naar anderen, keek ik in deze spiegel en mijn verlangen ontstond om mensen te helpen aan het begin van het leven, als ze nog kind zijn.

Mijn innerlijke gevangenis loste op door als een kind opnieuw te leren vertrouwen; eerst op anderen en daardoor op mijzelf. Alleen reizen, naast therapie, zorgde daarvoor. In vreemde streken ontdekte ik zo mijn innerlijk kompas. Als ik dit volg stroomt mijn leven.

Hoe ik hulp zie

Als ouders gaan we onze kinderen voor. Waar wij niet meer over hoeven te struikelen bij onszelf, daar struikelen de kinderen ook niet meer over. Wat we oplossen in ons eigen leven, lossen we op voor onze kinderen.