“De boze buien van mijn dochter die een eeuwigheid leken te duren, waarbij ik als moeder niet wist hoe ik haar kon bereiken. Ik kan nog mijn gevoel van onmacht, frustratie, verdriet en gevoel van schuld oproepen die ik toen voelde.”
In mijn praktijk vertelt een moeder: “Mijn dochter van 11 jaar verpest het avondeten. Dit is toch de belangrijkste maaltijd van de dag. 𝐃𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐢𝐬! Maar die lust ze niet. Ze wordt hier toch groot van? Maar ze wil het niet eten. Ze vertoont ‘gehandicapt’ gedrag als ze moet eten. Ik word dan zó getriggerd, ik kan er dan gewoon niet voor haar zijn. En het duurt ook zó lang…”
Moeder vertelt: “Waar ik mij aan irriteer is dat hij altijd doorgaat en nooit stopt als wij het vragen. Nee is nooit het antwoord dat hij accepteert. Nee is moeilijk voor hem en levert strijd op. Hij blijft discussiëren en vasthouden aan zijn plan terwijl we heldere afspraken hebben. Bij zijn geboorte had hij een zuurstoftekort. Hij werd meteen bij me weggehaald en moest gereanimeerd worden. Ik hoefde zelfs toen niet te huilen en zei: “het is een echte XXX (familienaam): 𝘃𝗲𝗰𝗵𝘁𝗺𝗼𝗱𝘂𝘀 𝗮𝗮𝗻, 𝘃𝗲𝗿𝗱𝗿𝗶𝗲𝘁 𝗲𝗻 ‘𝘇𝘄𝗮𝗸𝘁𝗲’ 𝘄𝗲𝗴.”