De spiegel van een meisje dat bang is dat haar moeder overlijdt

Tijdens het consult vertelt moeder: “Mijn dochter van 12 laat me telkens zien dat ze niet zonder mijn liefde kan. In haar leeft het gevoel dat het de laatste keer is dat ik er voor haar ben. Ze heeft een diepe angst dat ik zal overlijden en zegt dan: ‘Mama ik kan niet zonder jouw liefde.’ 𝙈𝙞𝙟𝙣 𝙙𝙤𝙘𝙝𝙩𝙚𝙧 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙚𝙚𝙣 𝙞𝙧𝙧𝙚ë𝙡𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙡𝙖𝙩𝙞𝙣𝙜𝙨𝙖𝙣𝙜𝙨𝙩. 𝙄𝙠 𝙝𝙚𝙗 𝙝𝙚𝙩 𝙜𝙚𝙫𝙤𝙚𝙡 𝙙𝙖𝙩 𝙯𝙚 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙤𝙥 𝙝𝙖𝙖𝙧 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣 𝙗𝙚𝙣𝙚𝙣 𝙠𝙖𝙣 𝙨𝙩𝙖𝙖𝙣. Ik gun haar zo dat ze zelf gaat leven en voelt dat ze voor zichzelf kan zorgen. Het lijkt wel of ze iets draagt wat niet van haar is.”

Nadat ze dit heeft verteld komt er een heftig schuldgevoel bij moeder los en een enorme boosheid: “Ik wil niet dat zij hoeft te voelen en te dragen wat niet van haar is.”

Tijdens de terugkoppeling krijgt moeder de volgende vertaling:
Mama, een deel van jou is gestorven. Het deel dat lief was voor zichzelf en zorgde voor zichzelf.  𝙅𝙚 𝙙𝙤𝙘𝙝𝙩𝙚𝙧 𝙯𝙚𝙜𝙩 𝙩𝙚𝙜𝙚𝙣 𝙟𝙚: “𝙅𝙚 𝙝𝙚𝙗𝙩 𝙗𝙡𝙞𝙟𝙠𝙗𝙖𝙖𝙧 𝙜𝙚𝙙𝙖𝙘𝙝𝙩 𝙙𝙖𝙩 𝙟𝙚 𝙯𝙚𝙡𝙛 𝙨𝙘𝙝𝙪𝙡𝙙𝙞𝙜 𝙬𝙖𝙨 𝙖𝙖𝙣 𝙝𝙚𝙩 𝙜𝙚𝙗𝙧𝙚𝙠 𝙖𝙖𝙣 𝙡𝙞𝙚𝙛𝙙𝙚 𝙚𝙣 𝙞𝙣𝙩𝙚𝙧𝙣 𝙝𝙚𝙗 𝙟𝙚 𝙟𝙚𝙯𝙚𝙡𝙛 𝙯𝙤𝙣𝙙𝙚𝙧 𝙯𝙤𝙧𝙜 𝙚𝙣 𝙡𝙞𝙚𝙛𝙙𝙚 𝙖𝙘𝙝𝙩𝙚𝙧𝙜𝙚𝙡𝙖𝙩𝙚𝙣.”

Met haar spiegel zegt haar dochter; ‘Mama in jou mama woont nog het meisje van ooit met een reële verlatingsangst. Als jij met liefde voor dat deel zorgt, dan kan je op eigen benen staan. Daar is het van afhankelijk. Mama, jij mag als liefdevolle ouder voor jezelf gaan zorgen in plaats van je alsmaar schuldig te voelen over wat er is gebeurd.”

Sinds moeder de behoeftes van dit kleine meisje in zichzelf voelt en zich daar ook naar gedraagt is het gedrag van haar dochter verdwenen. 𝘿𝙚 𝙖𝙣𝙜𝙨𝙩 𝙞𝙨 𝙬𝙚𝙜. 𝙈𝙤𝙚𝙙𝙚𝙧 𝙯𝙚𝙜𝙩 𝙞𝙣 𝙚𝙚𝙣 𝙫𝙚𝙧𝙫𝙤𝙡𝙜𝙘𝙤𝙣𝙨𝙪𝙡𝙩: “𝘿𝙚 𝙯𝙬𝙖𝙖𝙧𝙩𝙚 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙥𝙡𝙖𝙖𝙩𝙨𝙜𝙚𝙢𝙖𝙖𝙠𝙩 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙜𝙚𝙬𝙤𝙣𝙚 𝙙𝙞𝙣𝙜𝙚𝙣.”Lachend en met een knipoog vertelt ze: “Mijn dochter maakt zich nu druk om de dagelijkse onbelangrijke meidenzaken. Ze is weer kind. De last is weg.”