“De boze buien van mijn dochter die een eeuwigheid leken te duren, waarbij ik als moeder niet wist hoe ik haar kon bereiken. Ik kan nog mijn gevoel van onmacht, frustratie, verdriet en gevoel van schuld oproepen die ik toen voelde.”
“In mijn lichaam kan ik het schuldgevoel nóg voelen dat ik kreeg als mijn dochter weer benauwd was. Episodes van volle longen met uiteindelijk langdurig medicijngebruik tot gevolg. Haar longen vulden zich met slijm en met name ’s nachts had ze hier heel veel last van. Dat schuldgevoel was voor mij een teken dat ik blijkbaar ergens al ‘wist’ dat de benauwdheid niet van haar was. 𝗜𝗻𝘁𝗲𝗿𝗴𝗲𝗻𝗲𝗿𝗮𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗹𝗲 𝗯𝗲𝗻𝗮𝘂𝘄𝗱𝗵𝗲𝗶𝗱, zo zou ik het nu noemen.
Tijdens het consult vertelt moeder: “Mijn dochter van 12 laat me telkens zien dat ze niet zonder mijn liefde kan. In haar leeft het gevoel dat het de laatste keer is dat ik er voor haar ben. Ze heeft een diepe angst dat ik zal overlijden en zegt dan: ‘Mama ik kan niet zonder jouw liefde.’ 𝙈𝙞𝙟𝙣 𝙙𝙤𝙘𝙝𝙩𝙚𝙧 𝙝𝙚𝙚𝙛𝙩 𝙚𝙚𝙣 𝙞𝙧𝙧𝙚ë𝙡𝙚 𝙫𝙚𝙧𝙡𝙖𝙩𝙞𝙣𝙜𝙨𝙖𝙣𝙜𝙨𝙩. 𝙄𝙠 𝙝𝙚𝙗 𝙝𝙚𝙩 𝙜𝙚𝙫𝙤𝙚𝙡 𝙙𝙖𝙩 𝙯𝙚 𝙣𝙞𝙚𝙩 𝙤𝙥 𝙝𝙖𝙖𝙧 𝙚𝙞𝙜𝙚𝙣 𝙗𝙚𝙣𝙚𝙣 𝙠𝙖𝙣 𝙨𝙩𝙖𝙖𝙣. Ik gun haar zo dat ze zelf gaat leven en voelt dat ze voor zichzelf kan zorgen. Het lijkt wel of ze iets draagt wat niet van haar is.”
In mijn praktijk vertelt een moeder: “Mijn dochter van 11 jaar verpest het avondeten. Dit is toch de belangrijkste maaltijd van de dag. 𝐃𝐞 𝐛𝐚𝐬𝐢𝐬! Maar die lust ze niet. Ze wordt hier toch groot van? Maar ze wil het niet eten. Ze vertoont ‘gehandicapt’ gedrag als ze moet eten. Ik word dan zó getriggerd, ik kan er dan gewoon niet voor haar zijn. En het duurt ook zó lang…”
Moeder vertelt: “Waar ik mij aan irriteer is dat hij altijd doorgaat en nooit stopt als wij het vragen. Nee is nooit het antwoord dat hij accepteert. Nee is moeilijk voor hem en levert strijd op. Hij blijft discussiëren en vasthouden aan zijn plan terwijl we heldere afspraken hebben. Bij zijn geboorte had hij een zuurstoftekort. Hij werd meteen bij me weggehaald en moest gereanimeerd worden. Ik hoefde zelfs toen niet te huilen en zei: “het is een echte XXX (familienaam): 𝘃𝗲𝗰𝗵𝘁𝗺𝗼𝗱𝘂𝘀 𝗮𝗮𝗻, 𝘃𝗲𝗿𝗱𝗿𝗶𝗲𝘁 𝗲𝗻 ‘𝘇𝘄𝗮𝗸𝘁𝗲’ 𝘄𝗲𝗴.”